„Irena” - Małgorzata Kalicińska, Basia Grabowska

Tytuł: Irena

Autor: Małgorzata Kalicińska, Basia Grabowska
Rok wydania: 2012
Wydawnictwo: W.A.B.

Liczba stron: 416

Jagoda to 30-latka prężnie rozwijająca swoją karierę zawodową. Dla jej matki Doroty to jednak żaden powód do dumy. Chciałaby, by córka w końcu zwolniła z pracą, wyszła za mąż i urodziła dzieci. To bezustannie różni obie kobiety. W końcu dochodzi do poważnej awantury, która oddala od siebie matkę i córkę i zmusza obydwie do refleksji nad ich relacją. Pomiędzy jedną a drugą stoi Irena – przyszywana matka Doroty i babcia Jagody, która stara się doprowadzić do rozejmu.

Książka opowiadana jest na przemian przez Dorotę oraz Jagodę. Poznajemy historię z różnych punktów widzenia, mamy też wgląd w tajemnice bohaterów, o których nie wiedzą pozostałe kobiety.

Książka przedstawia różnicę pokoleń między kobietami.

Jagoda jest zaradną, zorganizowaną osobą. Kreuje twardy wizerunek kobiety niezależnej. Pracuje w korporacji i zarabia niezłe pieniądze. Utrzymuje wyłącznie seksualne kontakty bez żadnych zobowiązań. Popala papierosy, a w wolnym czasie spotyka się ze swoją przyjaciółką, by się upić.

Z kolei Dorota to taka trochę niezaradna kura domowa. Jak to matka chciałaby dla swojej córki jak najlepiej, jednak jej obraz idealnego życia krzyżuje się z obrazem widzianym przez Jagodę, co często prowadzi do kłótni. Dorota w młodości porzuciła swoje studia, była na utrzymaniu swego męża, teraz pracuje trochę zdalnie, lecz przez dużą ilość wolnego czasu za dużo rozmyśla i kreuje czarne scenariusze.

Irena z kolei to odzwierciedlenie mądrości życiowej. Jest obiektywna, stara się pomóc rodzinie, wskazuje na błędy, doradza jak je naprawić. W dodatku nie brak jej dobrego humoru, spostrzegawczości i sprytu.

Książka pokazuje jak ważne w życiu człowieka są miłość, wsparcie i akceptacja rodziny. Ich brak podburza pewność siebie, poczucie własnej wartości i zadowolenia. Powieść zachęca też by dzielić się swoimi problemami, żalami i pretensjami, bo te trzymane w sobie mimo upływu lat co jakiś czas i tak będą wychodzić na powierzchnię.

„Irena” utrzymana jest w lekkim (czasem za bardzo) stylu. Nie brakuje żartów, zabawnych historyjek… a jednak przebija przez nią też jakiś smutek i rozczarowanie. Nie będę ukrywać, że od czasu do czasu książka była dla mnie nużąca. Mała liczba bohaterów, brak różnorodnej akcji i właściwie bezustanne analizowanie jednych i tych samych problemów sprawiały, że często chciałam już zakończyć lekturę. Szczególnie te rozdziały opisywane przez Dorotę mnie nudziły, a sama jej postać mnie irytowała. Zamiast zająć się czymś konkretnym w swoim życiu, jeśli nie pracą na pełen etat, to rozwijaniem jakiegoś hobby, ta skupiała się tylko na rozmyślaniach i kreowaniu nierzeczywistych historyjek np. odnośnie jej męża.

Arcydziełem ta książka nie jest, nie chwyta mocno za serce, nie budzi wielkich emocji, nie jest niewiarygodnie wciągająca ani zaskakująca. To taka zwykła książka o niewydumanych problemach, ciekawa jeśli chodzi o ukazanie różnic w postrzeganiu przez kobiety w różnym wieku i o różnych priorytetach.