„Podwójne życie mojej córki” – Bebe Moore Campbell

Tytuł: Podwójne życie mojej córki

Autor: Bebe Moore Campbell
Rok wydania: 2007
Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 436

Trina zawsze była przepięknym i nieprzeciętnie mądrym dzieckiem, będącym powodem do dumy jej matki Keri. Wszystko w ich życiu szło idealnie i kiedy Trina już była u progu dostania się na jedną z najlepszych uczelni, nagle zaczęły dziać się z nią niepokojące rzeczy zgarnięte w całość i okrzyknięte wkrótce mianem choroby psychicznej. Jak to ze służbą zdrowia i prawem (nie tylko polskim!) bywa, pojawiają się absurdalne problemy, uniemożliwiające skuteczne leczenie Triny. Jednak Keri nie poddaje się i w walce o zdrowie córki sięga po radykalne środki.

Nie owijając w bawełnę, już na samym wstępie powiem, że książka była niezwykle nudna. A już w szczególności jej pierwsza część. Nieustannie pojawiał się jeden i ten sam schemat, czyli ucieczka z domu Triny, trafienie jej do szpitala na 72 h, powrót do domu i początkowo posłuszne zażywanie leków, po czym palenie marihuany, a dalej kolejna ucieczka i analogiczny schemat. W międzyczasie występowały próby rozmów Keri z jej wiecznie zajętym pracą mężem, spotkania z jej obecnym partnerem – niespełnionym aktorem oraz praca w jej własnym second handzie. Okej, czasem występowały jeszcze inne wątki, nic nie wnoszące i urywające się tak szybko jak się pojawiły. Ogólnie rzecz biorąc nie działo się nic ciekawego, a książka utrzymana była w niezwykle nużącym i monotonnym stylu.

Na okładce książki jest napisane, że Trina cierpiała na chorobę wpędzającą ją w manię i depresję. Dobra, nie jestem psychologiem ani psychiatrą, więc jakoś dobrze się nie znam, ale ja w osobie Triny oznak depresji nie widziałam. Chyba że po prostu liczyłam na coś innego.

Od jakiejś dwusetnej strony akcja książki zaczęła się nawet rozkręcać. Keri zwróciła się o pomoc do nieformalnej i nielegalnej ale za to ponoć skutecznej instytucji. Jak na tak nużącą książkę można powiedzieć, że rozpoczął się w tym momencie nawet wątek sensacyjny.

W pewnym momencie wystąpił epizod, który zagroził funkcjonowaniu tejże instytucji. Zagroził, ale właściwie nie był szczególnie istotny i można byłoby go obejść. I wiecie co się wtedy stało? Po zapłaceniu sporej sumy tejże instytucji na leczenie Triny i po przejściu długiej drogi ku normalności, Keri postanowiła porzucić program… Dla mnie było to nie do uwierzenia. Skoro już tak daleko doszły i były na najlepszej drodze by tyle zyskać, dlaczego matka Triny się poddała?

Co mi się w tej książce podobało, to pokazanie postaci Keri z jej słabościami, czyli nieumiejętnością zaakceptowania nowej, niekorzystnej sytuacji, brakiem wdzięczności za małe rzeczy w obliczu dużych niepowodzeń. Czasem mam wrażenie, że cały świat ma jakiegoś bzika na punkcie nakazywania cieszenia się z małych rzeczy. Nie masz pracy, nie masz za co żyć i właśnie straciłeś partnera, ale co z tego! Pojawiło się słońce na niebie, więc MUSISZ się cieszyć, bo to takie ogromne szczęście… serio? Keri to autentyczna postać, która pokazuje, że w obliczu sporego problemu to niestety nie takie proste, jak by się wielu mogło wydawać.

Książkę czytałam i czytałam przez bardzo długi czas, a po dobrnięciu z nią do końca wcale nie byłam usatysfakcjonowana z lektury. To nie powieść przez którą przebrniecie w jeden wieczór. Dla mnie była niezwykle nużąca, monotonna i powtarzalna, ale o dziwo zbiera też wysokie noty. No cóż, jak to się mówi: „de gustibus non est disputandum”, dlatego to wybór jej bądź i nie pozostawiam wedle waszego uznania.