„Fortepian” – Jane Campion, Kate Pullinger

Tytuł: Fortepian

Autor: Jane Campion, Kate Pullinger
Rok wydania: 2000
Wydawnictwo: C&T

Liczba stron: 146

Ada McGrath, młoda Szkotka, która w dzieciństwie niespodziewanie zaniemówiła, wraz z córeczką Florą wypływa statkiem do Nowej Zelandii, gdzie ma poznać i zamieszkać ze swoim mężem Alisdairem Stewartem. Razem z nimi płynie fortepian – wielka miłość Ady. Kiedy docierają na miejsce, okazuje się, że niemożliwe jest przetransportowanie instrumentu do domu, w którym mają zamieszkać Szkotki. Kobieta jest zrozpaczona, ale wkrótce fortepian zakupuje przyjaciel Stewarta, a sama Ada ma zostać jego nauczycielką gry na tym instrumencie.

„Fortepian” to krótka, niespełna 150-stronicowa książka. Początkowo czytając ją trzeba się dobrze skupić, gdyż nie jest to historia z czasów współczesnych, toteż język w niej zawarty nie jest typowy dla nowoczesnych książek. Z czasem jednak można się do niego przyzwyczaić, a powieść zabierze nas w nadmorski, melancholijny klimat XIX-wiecznej Nowej Zelandii.

Jeśli ktoś chciałby szukać w tej książce wartkiej akcji i zaskakującego biegu wydarzeń, to niestety w niej tego nie znajdzie. Występują tam retrospekcje, które wyjaśniają przeszłość Ady i jej ojca, ale właściwie to samemu można się domyślić takiej wersji zdarzeń.

W pozycji tej napotkamy multum emocji. Czytając o Adzie, która mimo że była niema, a może właśnie dzięki temu, prawie namacalne było wiele silnych uczuć, które ją targały. Przeważały tu te negatywne takie jak gniew, smutek, rozczarowanie, strach, przygnębienie. Ale z czasem pojawiły się u niej także promienie radości i mogła dostrzec piękno świata. Oczywiście tylko do pewnego stopnia, ponieważ postać Ady okryta była dużą dozą melancholii i jakiegoś swego rodzaju smutku, który jakby na stałe był przypisany do jej osoby.

Co do postaci Ady, to jest ona z pewnością wyrazistą osobowością. Upartą do granic możliwości, walczącą o swoje, odważną, ale także przekorną, trochę nieuchwytną i nie do końca obliczalną, zafascynowaną tym, co dla wielu przerażające. Zakończenie książki okazało się niezwykle zaskakujące i… spodobało mi się. To co zrobiła w nim Ada z pewnością nie było zgodne z zachowaniem normalnych ludzi, ale… fascynujące. I w tym momencie zdałam sobie sprawę, że ta bohaterka jest mi bliska i mam w pewnym sensie z nią coś wspólnego.

Książka ta jest pełna dramatyzmu, wzruszeń, szczerej miłości oraz muzyki, którą niemalże da się posłyszeć. Z ciekawostek jeśli chodzi o książkę, to została ona napisana na podstawie filmu, a nie odwrotnie. A na koniec zapraszam do przesłuchania utworu pochodzącego właśnie z owej ekranizacji. Uwielbiam dobrą muzykę filmową, a ta jest niezwykle poruszająca – KLIK.