„Linia życia” – Jodi Picoult

Tytuł: Linia życia

Autor: Jodi Picoult
Rok wydania: 2011
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 522

Paige w wieku 5 lat zostaje opuszczona przez matkę i od tej pory pozostaje pod opieką ojca. Dziewczyna nie może pogodzić się z tym faktem i bezustannie zastanawia się, co wpłynęło na taką decyzję rodzicielki. Kiedy kończy 18 lat opuszcza rodzinną miejscowość, aby odciąć się od przeszłości. W nowym miejscu zatrudnia się w barze i tam też wkrótce poznaje swojego przyszłego męża, pochodzącego z wysoko postawionej rodziny, studenta medycyny. Rodzice Nicholasa nie akceptują jednak jego związku z Paige i grożą synowi, że przestaną łożyć na jego studia. Mimo to młoda para decyduje się żyć razem, a tym samym Paige odkłada marzenia o szkole plastycznej i zatrudnia się na drugi etat. Po paru latach dziewczyna zachodzi w ciążę, do czego nastawiona jest niezbyt optymistycznie. Kiedy rodzi się dziecko, przytłacza ją natłok obowiązków, z którymi nie do końca daje sobie radę i po paru miesiącach postanawia tymczasowo odpocząć od swojej rodziny i wyjeżdża w poszukiwaniu swojej matki.

„Bój się Boga, dziewczyno […] a co na tym świecie jest tak, jak miało być? Życia się nie planuje, życie trzeba przeżyć.”

Książka ta porusza problem związany z macierzyństwem. Obecnie wiele młodych mam może liczyć na pomoc przy dziecku ze strony babć czy też niań, jednakże nie wszystkie. Niektóre tak jak i  Paige nie mają żadnego wsparcia, ani zrozumienia i muszą zajmować się dzieckiem praktycznie 24 h na dobę. Lektura ta pokazuje, że nowo narodzone niemowlę to wcale nie słodki, kochany aniołek, zasługujący na same zachwyty, a macierzyństwo to nie bajka, lecz ciężki okres w życiu kobiety, który może prowadzić do zniechęcenia, rozpaczy, a nawet i depresji.

Życie Paige i Nicholasa możemy podglądać z punktu widzenia właśnie tych dwóch postaci, na przemian poznając myśli każdego z nich. Jak w każdej książce Picoult ciężko jest przyznać jednej ze stron stuprocentową rację. Każda z nich ma argumenty na swoją korzyść, ale ponosi również w jakimś stopniu winę.

Mimo to większą winą obarczałam postać Nicholasa. Muszę przyznać, że strasznie irytowała mnie jego osoba, która jak na stereotypowego kardiochirurga przystało uznawała się niemalże za Boga i to nie tylko w pracy, ale i życiu rodzinnym. Chciał, żeby jego żona była na każde jego zawołanie, a sam poświęcał jej, jak i dziecku minimum czasu, bezustannie przebywając w szpitalu. Nie mogę też zrozumieć, jak mógł zmuszać ją do przyjęć, których nienawidziła, urządzić ich dom według własnego widzimisie wbrew woli żony, a także mieć praktycznie za nic jej marzenia, stawiając swoje szczęście ponad jej. A już kompletnie nie mogę pojąć tego, że przez lata kiedy Paige miała go na swoim utrzymaniu, odrzucając własne marzenia na rzecz jego szczęścia i pracując na dwóch etatach tylko po to, by on mógł piąć się po szczeblach kariery, uznawał to za jak najbardziej na miejscu, ale kiedy po 3 miesiącach nieobecności Paige powróciła do niego, on nie pozwolił zamieszkać jej w domu, który także należał do niej, ani widywać się z jej własnym dzieckiem.

Co do postaci Paige było mi przykro patrzeć na to, co spotyka ją w życiu. Najpierw porzucenie ją przez matkę. Decyzja o aborcji, która była jedynym możliwym wyjściem. Rezygnacja z wymarzonych studiów. I kiedy w końcu poznaje człowieka, któremu oddaje swoje serce, robiąc wszystko, by wreszcie zaznać poczucia bezpieczeństwa i miłości, ten tylko wykorzystuje jej uległość i niskie poczucie własnej wartości.

Jeśli chodzi o rodziców Nicholasa, to mimo początkowego niemiłego wrażenia, jakie stworzyli, pod koniec lektury ich zachowania były nad wyraz wzruszające. Okazali się ciepłymi, wyrozumiałymi i mądrymi ludźmi, czego zdecydowanie nie można powiedzieć o ich synu.

„Linia życia” to książka, której akcja mimo że rozgrywa się w Ameryce, w żaden sposób nie przypomina mitycznego amerykańskiego snu. To pozycja ukazująca codzienne problemy zwykłych ludzi z dogłębnie rozrysowanymi charakterami i psychiką postaci. Zmusza do refleksji nad własnym życiem, zastanowienia się czy jesteśmy we właściwym miejscu oraz przemyślenia czy w tej gnającej coraz szybciej egzystencji, szarej i nieraz ponurej nie zatraciliśmy czasem samego siebie.