„Sekretnik” – Katarzyna Michalak

Tytuł: Sekretnik

Autor: Katarzyna Michalak
Rok wydania: 2011
Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 360

„Sekretnik” to książka podzielona na dwie części. Pierwsza z nich jest poradnikiem, który ma na celu naukę skutecznego marzenia. Tak, by realizować swoje cele, a nie odkładać je na daleką przyszłość. Druga zaś stanowi zbiór felietonów autorki. Przedstawia w nich ona własne wspomnienia, przemyślenia czy historie.

Zanim sięgnęłam po tę książkę słyszałam wiele dobrych opinii o pisarce. Najbardziej chciałam przeczytać „Bezdomną” jej autorstwa, ale jakoś do tej pory nie miałam okazji na nią natrafić. Udało mi się za to dostać „Sekretnik”, po którym to przeczytaniu… mam uraz i nie wiem, czy kiedyś jeszcze sięgnę po coś oznaczonego nazwiskiem Michalak.

Zacznę od pierwszej części, w której autorka dzieli się pomysłami na to jak realizować własne marzenia. Już od samego początku drażniło mnie nazewnictwo Michalak, która nadała id, egu i superegu kolejno nazwy Edzia, Ega i Nadega i posługiwała się nimi do końca książki. Nie wiem czy miało to na celu rozbawienie czytelnika czy też może przybliżenia mu psychologicznych struktur w bardziej przyziemny sposób.  W każdym razie żadnego z nich nie spełniło, a jedyne co umożliwiło to zastanowienie się nad tym, czy autorka ma czytelnika za idiotę. Przechodząc jednak do samych rad… cóż, raczej nie można z nich wynieść zbyt wiele. Dużo teorii i mało prawdopodobnych pomysłów, niewiele konkretnej praktyki. Rozumiem, że wszystko zaczyna się w naszych głowach i ważne jest, by przekonać siebie samych, że chcieć to móc. Ale… czy np. rada dotycząca zapisania całego zeszytu własnym marzeniem to już nie przegięcie? Dla mnie to czyste marnowanie czasu, który można by przeznaczyć na próby realizacji owego marzenia czy chociaż zastanowienie się, jak do niego dążyć.

Co drugiej części… była jeszcze gorsza niż pierwsza i ciężko mi uwierzyć, że coś takiego w ogóle zostało opublikowane. Nie wrzucając wszystkiego do jednego worka, rozdziały „Bajka o księżniczce i księciu” oraz „Kroniki Semiraminy – fragmenty” były jeszcze w porządku. Miały swój sens i morał, były impulsem do przemyśleń i cokolwiek do tej książki wnosiły. Jednak co do całej reszty… stanowiła ona jeden, wielki, niczym nieuzasadniony bełkot bez podsumowania. Narzekanie na wakacje, na mężczyzn, na pocztę, na podatki… takie wywody można przeprowadzać sobie w myślach, ewentualnie pleść znajomym, jak już nie ma o czym, ale żeby zamieszczać to w książce… po co, w jakim celu? Jak dla mnie to kompletna pomyłka.

Zarówno pierwsza jak i druga część książki teoretycznie miały być utrzymany w żartobliwym tonie. Teoretycznie, bo w praktyce humor autorki bardziej irytował, niż w jakimkolwiek stopniu bawił. Mnie osobiście kojarzył się z poziomem stereotypowych, płytkich gimnazjalistek. I tyle w temacie.

„Sekretnik” jest książką praktycznie „o niczym”. Jeśli jeszcze pierwsza jej część ma jakikolwiek sens i można ją przeczytać, tak drugą… stanowczo odradzam. Rozumiem, że marzeniem autorki było pisanie książek. Sama również takowe posiadam, ale póki nie mam konkretnej, dobrej koncepcji, to nie robię tego na siłę, żeby tylko coś było... bo i po co? Takie rzeczy można pisać do szuflady. Na książce się zawiodłam i w związku z tym zdecydowanie jej nie polecam.