„Mężczyzna, kobieta i dziecko” – Erich Segal

Tytuł: Mężczyzna, kobieta i dziecko
Autor: Erich Segal
Rok wydania: 2004
Wydawnictwo: Albatros
Liczba stron: 240

Profesor statystyki, Robert Beckwith wiedzie szczęśliwe życie u boku kochającej żony Sheili i wspaniałych córek Jessiki i Pauli. Pewnego dnia jednak jego uporządkowany świat ulega zachwianiu, gdy dowiaduje się, że kobieta, z którą miał przelotny romans 10 lat wcześniej we Francji, ginie w wypadku, zostawiając mu dziewięcioletniego syna. Robert postanawia zaprosić małego Jean-Claude do Anglii, mimo że wyjawiając swej żonie prawdę, zadaje cios swojemu pozornie idealnemu małżeństwu. Kiedy przyjeżdża chłopiec, od razu zyskuje sympatię córek Boba, jednak sprawa diametralnie ulega zmianie, gdy dowiadują się one, jaka wieź tak naprawdę łączy Jean-Claude’a z ich ojcem. Rodzina Beckwithów zaczyna przeżywać kryzys, który stawia Boba przed trudnym, jednak bezwzględnym wyborem. Albo jego syn albo Sheila i dziewczynki.

Poruszająca historia rodzinna o tym, że nawet w rodzinach stanowiących dla innych przykład może zdarzyć się coś, co naruszy ich idyllę, bo nic nie jest w życiu idealne. O tym jak jedno zdarzenie może zaważyć na przyszłości, która już nigdy nie będzie taka sama. O tym, że za błędy niestety ciężko się płaci, a często cierpią osoby całkiem niewinne. Ale wreszcie również o tym, że warto dawać drugą szansę, nie skreślając kogoś zupełnie, a prawdziwa miłość jest w stanie przezwyciężyć wszystko.

Jeśli chodzi o bohaterów, to irytowała mnie postać samego Roberta. Sprawił on na mnie wrażenie mężczyzny niepewnego siebie, niezdecydowanego, nieporadnego, wiecznie pytającego o coś swoją żonę. Człowieka, którego tak naprawdę przerosła ta cała sytuacja, do której sam dopuścił i chyba liczącego na to, że to jego żona poskłada w całość to, co on sam zniszczył.

Całkowicie inaczej odebrałam postać jego żony Sheili. Kobiety zrównoważonej, dojrzałej i odpowiedzialnej, nie dającej się ponieść emocjom. Osoby wytrwałej i mimo własnego cierpienia podejmującej trudne wybory dla dobra innych.

I wreszcie postać samego Jean-Claude’a, mądrego chłopca, który na skutek tragicznych wydarzeń musiał szybko wydorośleć. Zadziwiający był jego stoicki spokój i jak na swój wiek ogromna dojrzałość. Jednak tu pojawia się pytanie, czy czasem nie nazbyt ogromna? W końcu to tylko 9-letni chłopiec, a w książce przedstawiony był tak, niczym niejeden dorosły. Zakończenie szczególnie temu dowiodło. Jakoś trudno było mi uwierzyć, by tak małe dziecko podjęło taką a nie inną decyzję.