,,Trucicielka’’ – Eric-Emmanuel Schmitt

Tytuł: Trucicielka

Autor: Eric-Emmanuel Schmitt

Rok wydania: 2011

Wydawnictwo: Znak

Liczba stron: 240

Książka francuskiego autora to zbiór czterech opowiadań traktujących o miłości, a zarazem nienawiści, nadziei jak i zwątpieniu, obsesji a także przez lata hodowanej w sobie woli zemsty.

1. Mary Maurestier, złośliwa starsza pani podejrzewana o zabójstwo mężów i kochanka stanowi niejaką atrakcję w małym miasteczku, w którym mieszka. Gdy do pobliskiej parafii przybywa nowy, młody proboszcz jako jeden z nielicznych ludzi od razu zyskuje sympatię kobiety. Pewnego dnia Mary przychodzi do niego do spowiedzi i wyznaje, że dokonała 5 morderstw. Jednak… czy to co mówi wydarzyło się naprawdę?

2. Mechanik na statku otrzymuje wiadomość o śmierci jednej ze swoich córek, jednakże nie wie dokładnie, która z nich umarła. W trakcie drogi powrotnej bije się z myślami, rozważa, które z jego dzieci mogło stracić życie, przywołuje wspomnienia, dokonuje refleksji, by ostatecznie po kilku dniach stanąć na brzegu i dowiedzieć się prawdy.

3. Chris i Axel to dwoje młodych ludzi rywalizujących ze sobą zarówno na polu muzycznym jak i sportowym. Kiedy w ostatecznej rozgrywce Axel prosi kolegę o pomoc, Chris dochodzi do wniosku, że ten tylko udaje, by za wszelką cenę odnieść sukces. Sam sięga po zwycięskie trofeum, po czym kiedy wraca do Axla okazuje się, że na jakąkolwiek pomoc jest już niestety za późno.

4. Historia rzekomo wzorowej miłości pary prezydenckiej, która za kulisami osnuta jest dozą nienawiści. Po wielu latach związku żona ma dość zdrad, oszustw i wykorzystywania przez prezydenta. Pewnego dnia wyznaje niechęć do niego i od tej pory krok po kroku w wyrafinowany sposób mści się na nim, by ten w końcu odpokutował za swoje winy.

Wg mnie okładka książki jest wybitna i… to tyle jeśli chodzi o wybitność owej publikacji. Może zacznę od tego, że wypożyczając ją byłam przekonana, iż jest to powieść, a nie zbiór opowiadań, co niestety trochę mnie rozczarowało. Autor w swoich zapiskach informuje, że: ,,O ile powieść można traktować trochę jako graciarnię, o tyle nie jest to możliwe w przypadku opowiadania’’ i cóż, trochę mi tej ,,graciarni’’ jednak brakowało. Pierwsze opowiadanie jest jak dla mnie jakąś kompletną pomyłką i nie do końca rozumiem, co ma ono na celu. Co do drugiego, to tu mogę zgodzić się, że forma opowiadania jest w tym przypadku odpowiednia. Natomiast jeśli chodzi o opowiadania trzecie i czwarte to moim zdaniem dużo lepiej by było, gdyby zostały one napisane w postaci powieści. Historie są dosyć ciekawe, jednak opisanie ich na kilkudziesięciu stronach sprawia wrażenie, że wydarzenia dzieją się zbyt szybko i czegoś w nich brakuje. Przy większej objętości myślę, że zmusiłyby czytelnika do większego namysłu i bardziej by wciągały. Pomijając to uważam, że historie są właściwie dość banalne i sądzę, że autor mógł postarać się wymyśleć coś bardziej wyszukanego.