„Tam gdzie ty” – Jodi Picoult

Tytuł: Tam gdzie ty

Autor: Jodi Picoult
Rok wydania: 2012
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Liczba stron: 568

Max i Zoe po 10 latach małżeństwa i wieloletnich, nieskutecznych staraniach o dziecko postanawiają się rozwieść. Zoe wkrótce ku zaskoczeniu wszystkich i samej siebie poznaje miłość swojego życia, którą jest… kobieta. Natomiast Max, były alkoholik, zamieszkuje u swojego brata Reida i jego żony Liddy i za ich namową angażuje się działalność Kościoła Wiecznej Chwały. Ich myśli jednak z większą lub mniejszą częstotliwością powracają do tematu wymarzonego dziecka. Wkrótce przypominają sobie o ostatnich zamrożonych zarodkach, jednak prawa do nich żądają zarówno Zoe i jej nowa żona Vanessa, jak i bezdzietni Reid i Liddy. Prowadzi to do zaciekłej batalii na drodze sądowej, w której ktoś musi przegrać, by ktoś inny wygrał.

Jodi Picoult w swojej książce po raz kolejny poruszyła trudne, kontrowersyjne tematy. Tym razem jest to homoseksualizm, który nawet w tak wyzwolonym kraju, jakim są Stany Zjednoczone pozostawia w ludziach niesmak, a w skrajnych przypadkach z kościołem na czele również oburzenie i chęć toczenia z nim walki. Takie a nie inne reakcje ludzi sprawiają, że Zoe i Vanessa zamiast cieszyć się swoją miłością, muszą na każdym kroku uważać, ukrywając swoją orientację chociażby z obawy przed tym, że wyrzucą je z pracy.

Kolejnym problemem zawartym w książce jest niepłodność, która w konfrontacji z wielką potrzebą macierzyństwa i kolejnymi nieudolnymi próbami in vitro budzi rozpacz i poczucie beznadziei. Urastają one do tak dużej rangi, że Zoe zrywa kontakty z wszelkimi koleżankami, bo nie jest w stanie bez bólu patrzeć na ich dzieci, a wszystkie jej myśli skupiają się tylko na pragnieniu bycia matką.

W książce ścierają się stanowiska dwóch skrajnych małżeństw, jednego stricte religijnego i drugiego homoseksualnego. Które z nich powinno dostać szansę na szczęście?

Jak zwykle w powieści Picoult nie brakuje silnych emocji i rozterek wewnętrznych. Atmosferę napięcia podsyca sala sądowa i drapieżna walka adwokatów, przechylająca szalę zwycięstwa raz na jedną stronę, to znowu na drugą. Boju dopełnia ludność kościoła z pastorem na czele, który nie omieszka posłużyć się każdym narzędziem, by tylko wygrali jego podopieczni. Gdzieś w tej całej akcji jest jeszcze nastolatka z depresją, podopieczna Zoe, która również odegra swoją rolę w drodze o prawo do zarodków.

Zakończenie jest punktem kulminacyjnym, zapierającym dech w piersiach, w którym dowiadujemy się kto ostatecznie otrzyma dar od losu. Nie dla każdego skończy się happy endem, jednak jak to w życiu bywa nie ma prostych wyborów pozwalających dać upust sprawiedliwości i często radość jednych okraszona jest łzami innych. Książką byłam oczarowana i możliwe, że to zasługa tego, że już ponad pół roku nie czytałam żadnej powieści Picoult. Jeśli mogę coś radzić, to dawkujcie sobie jej dzieła. Przez pewien czas byłam tak zapatrzona w książki autorki, że za każdym pobytem w bibliotece ślepo brałam kolejną z nich, ale… to nie było zbyt dobre. Po pewnym czasie powieści zaczęły mnie drażnić. W końcu co za dużo to nie zdrowo. Półroczny „odwyk” pozwolił mi na nowo zafascynować się twórczością Jodi Picoult. Przyznam, że stęskniłam się za nią i już mam ochotę sięgnąć po kolejną jej książkę, ale… dla swojego dobra póki co jednak się powstrzymam.