„Chustka” - Joanna Sałyga

Tytuł: Chustka
Autor: Joanna Sałyga
Rok wydania: 2013
Wydawnictwo: Znak
Liczba stron: 400

„Chustka” to książka powstała na bazie blogowych zapisków Joanny. Jest ona dziennikiem prowadzonym przez dwa i pół roku od dnia, w którym autorka dowiedziała się, że ma raka. To historia z życia Joanny, jej syna i Niemęża, która tuż obok zmagań z rakiem przepełniona jest miłością, szczęściem, wdzięcznością. Jest historią walki z chorobą, która mimo ostatecznej śmierci Joanny, w dalszym ciągu daje wsparcie i siłę innym.

 

We wstępie do książki zawarte są wypowiedzi Niemęża oraz członków Fundacji tak smutne, że gdybym nie czytała ich, siedząc na uczelni, na wykładzie, pewnie zaczęłabym płakać. Natomiast jeśli chodzi o sam dziennik Joanny, przepełniony jest on niewiarygodnym wręcz dla osoby chorej na raka optymizmem i zabawnymi dykteryjkami z życia, które nie raz potrafią wywołać uśmiech na twarzy. Oprócz tego nie brakuje również wzruszających wpisów, chwytających za serce, szczególnie z udziałem kilkuletniego synka Joanny, w których widać, że darzą się wielką miłością. Z każdego wpisu ponadto emanuje inteligencja i humor autorki.

Książka zmusza czytelnika do refleksji, rozmyślań i zastanowienia się nad własnym życiem.

„Czy dopiero kiedy zachoruję, zacznę żyć?

Czy wiem, co mnie samej sprawia radość?

Kiedy ostatnio zauważyłam motyla?

Przecież jakiegoś musiałam widzieć, tylko… kiedy?

Dlaczego, mimo wielu osób obok, moje ramiona tak często są puste?

[…]

A na to proste pytanie Chustki:

„A co u Was dziś dobrego się wydarzyło?

opowiedzcie, proszę”

odpowiedziałabym: dziś wydarzyły się same dobre rzeczy. Napisałam

kilka słów do wstępu w książkowym wydaniu Twojego bloga. Usma-

żyłam chrupiące racuchy. Próbowałam sfotografować sikorkę, ale

wyszła nieostra.

Powiedziałam… kilka słów wprost do ucha. Najważniejszych. Już

umiem.”

A Wy kiedy ostatnio zauważyliście tego przykładowego motyla? Bo ja szczerze powiedziawszy… dawno. Coś jest w tym, że człowiek nie docenia swojego życia, dopóki nie dowie się, że może je stracić. Wielokrotnie widzimy to, co spotyka nas złego, a nie potrafimy dostrzec i cieszyć się z małych rzeczy, jakie nas spotykają. Chustka doceniała, potrafiła żyć chwilą i cieszyć się tym, co ma. Nie popadła w depresję, nie dręczyła się myślą, dlaczego to na nią spadło nieszczęście. Żyła intensywnie i próbowała wykorzystać swoje życie jak najbardziej tylko się da.

„Chciałam Ci napisać, że życie z chorobą jest inne od życia bez choroby. Ale to nie oznacza, że jest gorsze albo złe! Przede wszystkim życie z chorobą jest inne – głównie bardziej skomplikowane. Ale popatrz na niektórych zdrowych: bez choroby mają nieźle skomplikowane życie, zauważyłeś to?”

I na sam koniec jeszcze, czytając gdzieś o „Chustce” natknęłam się na informację, że „przegrała walkę z rakiem”. Oczywiście wiem, co autor tego zdania chciał przez nie powiedzieć, niemniej jednak dla mnie ten czasownik „przegrała” nie powinien zostać użyty. Uznaję sentencję, że „Dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą”, a Chustka akurat dzielnie walczyła do samego końca.

„Każdy z nas dostaje ciężar na miarę swoich możliwości […] a pani jest kobita z jajami, dlatego pani wylosowała aż taki garb.”