Rok 2018 - podsumowanie!

2018 był świetnym rokiem wielu pozytywnych chwil, nowych doświadczeń i rozwoju, z którego jestem bardzo zadowolona. Właściwie to chyba jeden z moich ulubionych okresów… nastąpiło wiele zmian i sporo ciekawego się wydarzyło. Oczywiście jestem taką osobą, że wiecznie mi wszystkiego mało i ciągle chcę, żeby się coś działo, więc mój problem, to że ciągle mam jakiś niedosyt, ale próbuję z nim walczyć. Mimo wszystko nie mogę narzekać na ten rok.

OBSZAR ZAWODOWY

Zostałam magistrem! Wiele osób mówiło, że studia to zabawa, a żeby wylecieć z mojej uczelni potrzeba przynieść akt zgonu. Po czasie jednak i patrząc z innej perspektywy, nie zamierzam niczego sobie umniejszać i muszę stwierdzić, że było to 5 lat relatywnie intensywnej nauki, stresu i działania pod presją. Jestem z siebie dumna i cieszę się, że mam już ten etap za sobą, bo szczerze mówiąc, był on mocno ograniczający, absorbujący i nużący. 

Po drugie - wraz z zakończeniem studiów skończyłam pracę dodatkową i zaczęłam pracę na pełny etat. Co zabawne za młodu moim marzeniem było, żeby zacząć pracować w tym miejscu. Po latach moje nastawienie mocno się zmieniło i przyjmując się, byłam nastawiona dość sceptycznie. Ostatecznie jednak muszę przyznać, że wyszło mi to na dobre. Co prawda pracuję na umowę zastępstwo i za chwilę skończy się moja przygoda z tym miejscem, ale cieszę się, że swoją pierwszą prawowitą pracę rozpoczęłam od porządnej korporacji.

LUDZIE 

Im dłużej żyję, tym ludzie stanowią dla mnie coraz to większą zagadkę. Są osoby “proste w obsłudze”, które wiedzą czego chcą od życia, mają jasno sprecyzowane cele i klarowne intencje, więc łatwo się z nimi dogadać. A są też osoby, które żyją w jakimś zawieszeniu i chyba nigdy same nie wiedzą czego do końca chcą. I mogę analizować ich zachowanie na milion sposobów, a chyba i tak nigdy żaden logiczny wniosek mi z tego nie wyjdzie. Wszak mówi się, że człowiek to najbardziej zaskakująca istota, więc chociaż to irytujące to z drugiej strony i intrygujące i czasem moim marzeniem byłoby wejść w ludzkie umysły i poznać ich tok myślenia. Stąd po prawej mój prezent bożonarodzeniowy, a zarazem lektura na kolejne dni o w punkt ujętym tytule.

Wraz z nowym rokiem urwałam kontakt z totalnie obciążającą, niezdrową psychicznie osobą, z którą byłam bardzo blisko przez jakieś 8 lat. Początkowo mocno mnie to bolało, jednak jak widać wszystko w życiu ma swoje znaczenie. Pod koniec roku próbowałyśmy odnowić kontakt, ale dystans sprawił, że pootwierały mi się oczy na różne sprawy i dopiero wtedy dostrzegłam jak negatywny wpływ miała ona na mnie, co niezależnie usłyszałam też z innych źródeł. Jak widać czasem warto zrobić ciężki i mało komfortowy krok, niż kończyć się i tkwić w jakimś bagnie.

Pomijając to, postanowieniem na 2018 rok była odbudowa kontaktów z 2 osobami. Z 1 z nich poszło relatywnie płynnie – trochę się pospotykałyśmy, zawsze z pozytywną energią i rzeczywistym zaangażowaniem, trochę pochodziłyśmy razem na fitness, a ostatnio dostałam nawet zaproszenie na jej urodziny. Z drugą poszło gorzej, ale i tak wszystko jest na dobrej drodze. Celem na kolejny rok jest zatem kontynuacja i umocnienie tych znajomości. 

Rok 2018 przekonał mnie też, że mam genialną przyjaciółkę z pierwszego zdarzenia, na którą naprawdę zawsze mogę liczyć. Uwielbiam jej pozytywną energię, otwartość na cały świat, zainteresowanie mnóstwem tematów i umiejętność słuchania. A dodatkowo za długie rozmowy z ogromem przemyśleń i pokrętnych analiz. Ale chyba najbardziej za to, że na jakikolwiek dziwaczny pomysł bym nie wpadła, to zawsze jest chętna na jego realizację i nie szuka żadnego “ale”. Po tym roku dodatkowo cenię za mega wsparcie i cierpliwość. Po czasie stwierdzam, że na jej miejscu wzięłabym i mi w końcu przyłożyła. Najlepiej z kałacha :)

W tym roku jeszcze bardziej doceniłam moją rodzinę. Mamy mega siłę i zawsze będziemy trzymać się razem. Częściowo też zbliżyłam się do osoby z rodziny, z którą akurat dzielił mnie spory dystans. Zabawne jest to, że czasami wystarczy tylko zmienić optykę i spróbować zrozumieć drugiego człowieka, a problemy i zastrzeżenia wydają się urojone i totalnie niepotrzebne.

ROZWÓJ

Gdzieś na przestrzeni roku porzuciłam dotychczas czytane książki i skupiłam się na popularnonaukowych/motywacyjnych/psychologicznych. Dały mi pozytywne natchnienie i poczucie, że się rozwijam i idę do przodu. Ciąg tego typu lektur wyrwał mnie też nieco z myślenia lateralnego i zmusił do podświadomych rozmyślań, jak każdą książkę, treść, informację mogę w życiu wykorzystać i w jaki sposób ją zmodyfikować, by do czegoś doprowadzić. Im więcej czytam, tym większy mam głód wiedzy, bo dostrzegam coraz to więcej rzeczy do ulepszenia w życiu, stąd 2019 na pewno będzie pełny w książki z tego obszaru. Dodatkowo mam postanowienie, by przeszkolić się i przyłożyć w temacie medytacji.

Rok 2018 był też rokiem poszukiwań skutecznego sposobu na zarządzanie czasem własnym. Na przestrzeni lat próbowałam działań z różnego typu kalendarzami ściennymi i zeszytowymi, kartkami z listą zadań, działaniem z aplikacją todoist, typowo korporacyjnymi metodami z obszaru agile... W końcu ostatecznie uznałam, że wszelkie papierowe formy organizacyjne to przeżytek i skupiłam się na 2 narzędziach – kalendarzu Google, który daje mi ogólny ogląd moich planów w perspektywie co najmniej miesiąca oraz Google Keep, gdzie zamieszczam wszystkie swoje pomysły czy zadania do zrealizowania bez określonego terminu. Póki co te metody są dla mnie jak najbardziej odpowiednie.  

Zainspirowana książką „Bogaty ojciec, biedny ojciec” oraz poczuwając się do odpowiedzialności płynącej ze świeżo nabytego tytułu magistra finansów, miałam taki etap w tym roku, że dosłownie „wpadałam w paranoje” na myśl, że pieniądze leżą mi na koncie, a nie pracują. W efekcie póki co pozostałam na etapie wykorzystania lokat. Przejrzałam więc całą ofertę depozytową banków, otworzyłam nowe konto, założyłam 2 lokaty, a kolejno opracowałam prognozę oszczędnościową na cały kolejny rok przy wykorzystaniu różnych wariantów lokat. A później zaczęłam spisywać i monitorować swoje wydatki w ujęciu miesięcznym, wychodząc z założenia, że warto mieć świadomość odnośnie własnych finansów.

2018 r. był też obfity w sport. Mniej więcej od sierpnia przyznany mi został OK System i dla mnie to dosłownie genialna opcja i spełnienie marzeń sprzed lat. Ponadto wypróbowałam parę nowych sportów. Pierwszy raz w życiu jeździłam na nartach. Koleżanki odkryły takie miejsce jak wrotkarnia i parę popołudni, jeżdżąc na wrotkach w rytm muzyki też tam spędziłyśmy. 2 razy byłam na spływie kajakowym. A na urodziny dostałam rolki, więc całe lato to była szkoła jeżdżenia. No i nie spodziewałam się, ale bez większego świadomego zaangażowania spełniłam swoje postanowienie na 2018 i zwiększyłam swoją masę mięśniową o 5 kg. Ale nie tak to sobie wyobrażałam, więc postanowienie na 2019 to będzie o 5 kg utrata :D Żartuję, ale na pewno skupię się na pewnych modyfikacjach. Ponadto moim postanowieniem z pewnością będzie nacisk na ćwiczenie kręgosłupa i generalnie pleców.

  
 



WYJAZDY 

W roku 2018 miałam też możliwość realizowania się w czymś, co sprawia mi ogromną radość czyli wyjazdy. Małe czy duże – nieważne, ważne, żeby odciąć się od rutyny, wyjechać, zobaczyć i zrobić coś nowego i ciekawego. W postanowieniach na rok 2018 wyznaczyłam sobie parę destynacji i oprócz 1 miejsca wszystkie z nich zaliczyłam. Ale to wcale nie koniec, bo zwiedziłam dużo więcej miejsc, niż sobie zaplanowałam.

Gdańsk – nietypowo bo zimą (w lutym) zwiedziłam Trójmiasto. Wyjazd ten wspominam z ogromnym sentymentem i pamiętam z niego mnóstwo szczegółów. Robiąca wrażenie starówka i nieznane przeze mnie wcześniej Centrum Hewelianum. Ale najlepszy w  tym wszystkim był sam widok morza. Całodniowy spacer plażą i przeprawa przez zawalony klif, a na koniec smażony dorsz i grzaniec były świetną odskocznią bezpośrednio po sesji egzaminacyjnej i tuż przed rozpoczęciem nowego semestru studiów. Pamiętam jak całą noc wracałyśmy pociągiem, by dojechać na 6 rano i o 8 rozpocząć zajęcia :D Ostatnio przyjaciółka rzuciła propozycję wyjazdu: „tylko gdzie? Może znowu nad morze, bo przecież nie jesteśmy normalne, to nie możemy pojechać jak wszyscy latem, tylko musimy zimą” :) Coś w tym jest, ale z autopsji mogę jedynie stwierdzić, że morze zimą ma w sobie coś magicznego.

Lwów – wstyd się przyznać, ale pod względem zwiedzania ten wyjazd trochę kulał. Jednak niskie ceny do czegoś zobowiązują, więc odwiedziłam sporo nietypowych i dziwnych knajp z ciekawymi motywami, a tych w samym Lwowie całe mnóstwo i na pewno warto pojechać choćby tylko dla nich. Niczym z dedykacją dla mnie czyli miłośnika mięsa jedna z restauracji gdzie kat chodził z siekierą nazywała się „Mięso i Sprawiedliwość”, którą to oczywiście musiałam odwiedzić. Z bardziej godnych pochwalenia się rzeczy to 1-szy raz w życiu byłam w operze, która… zamiast 2 h trwała 4.

Kraków – przy ograniczonym w tamtym okresie czasie, a żeby uczcić swoje urodziny, zdecydowałam się na szybki wyjazd właśnie tam. Klasycznym punktem był Wawel, za to nowością było odwiedzenie świetnej kawiarni na dachu 1 z budynków z widokiem na Kraków oraz odwiedzenie Kopca Kościuszki.

Cieszyn – to było zwiedzanie zgodnie z zasadą małe miasto=mały wyjazd. Główne punkty to rynek i klasyczne rotundy oraz przejście na czeską stronę i jedzenie różnych czeskich wynalazków. Oczywiście w moim stylu nie obyłoby się bez przypału, więc 1-szą przeszkodą był problem z transportem, a drugą… wizyta na komisariacie :D 

Wrocław – to był stricte towarzyski wyjazd. Wraz z przyjaciółką zainspirowane lekko ideą filmu „Jeden dzień” wymyśliłyśmy, żeby ustanowić sobie tradycję, by co roku spotykać się w określonym miejscu. Przez długi czas miałyśmy taki problem, że nie umiałyśmy wymyślić jakie by to miejsce miało być. Ostatecznie w okolicach sierpnia stwierdziłyśmy, że skoro w zeszłym roku w podobnym terminie byłyśmy już we Wrocławiu, to czas tę tradycję kontynuować. Więc klasycznie siedziałyśmy i piłyśmy nad Odrą, podziwiając z oddali Ostrów Tumski. 

Skrzyczne – to był typowo rodzinny wyjazd, na który załapał się nawet mój 9-letni kuzyn, z którym to dla urozmaicenia biegałam po górach. Trochę męczące wejście na Szczyrk, ale widoki z niego a jeszcze lepsze z Malinowskiej Skały były tego warte. Ciekawą sytuacją było to, że moja mama spotkała na szczycie swoją kierowniczkę a ja kolegę z pracy. I chciej odpocząć od roboty, nie ma szans :D

Ostrawa – to był mega dziwny i mało zorganizowany wyjazd. Tak dziwnego, opustoszałego miasta dawno nie widziałam, a tak głupich problemów jeszcze dawno nie miałam. Powiedzmy, że jazda pociągiem w złym kierunku i ukrywaniu się w wc przed konduktorem to dopiero namiastka dziwności. Inną kwestią było picie 72% likieru, a jeszcze kolejną wylądowanie niemalże pod mostem. Jedyna moja konkluzja po tym wyjeździe? Już nigdy nie podejdę do żadnego wyjazdu z ignorancją i nie powierzę jego organizacji innym :D Na koniec usłyszałam “Co chcesz? Przygoda!”- to na pewno :)

Poznań – to był mój cel od długiego czasu. Początkowo wyszło nieco niefortunnie, bo niemalże spóźniłam się na pociąg, a w wyniku biegu na niego przez całą podróż miałam kaszel gruźlika. Później knajpa, którą chciałam odwiedzić, okazało się, że została sprzedana, a tarasy widokowe zostały zamknięte przed 16 laty. Na całe szczęście reszta potoczyła się zgodnie z planem, a nawet przebiła go. Odwiedziłam 2 muzea, byłam w innym punkcie widokowym, z którego mogłam podziwiać Poznań. Sam nietypowy rynek bardzo mi się spodobał, a kolorowe kamieniczki mnie zauroczyły. Nie obyłoby się bez pokazu koziołków i zjedzeniu rogali św. Marcina.

Wiedeń – na początku roku moja koleżanka przeniosła się do Austrii, więc oczywiście musiałam ją odwiedzić. Już tam parę lat temu byłam, a jako że miałyśmy mało czasu, z grubsza tylko zobaczyłyśmy piękny Schonnbrunn, wzgórze Kahlenberg, Belweder i zabytki w centrum. A poza tym zahaczyłyśmy o atrakcję na Praterze, Primark i multikulturową imprezę akademicką. Zjadłyśmy klasycznego wursta. I zrobiłyśmy sobie tysiąc zdjęć, bo obydwie miałyśmy berety, więc jak za starych lat udawałyśmy siostrzyczki i takiej okazji na zdjęcia nie mogłyśmy przepuścić. No i oczywiście nie byłabym usatysfakcjonowana bez świadomości mega efektywnego wykorzystania czasu, więc przy okazji wymyśliłam też, żeby odwiedzić Bratysławę i 1 dzień postanowiłyśmy przeznaczyć właśnie na nią. W rezultacie spałyśmy po 4-5 godzin, ale satysfakcja była. Na koniec koleżanka zaproponowała, żebym przyjechała do niej następnym razem na zwiedzanie kolejnych obszarów Austrii, więc chyba jeszcze nie znienawidziła mnie za to ciąganie jej we wszystkie możliwe miejsca. A ja oczywiście nie mogę już się doczekać Hallstattu i możliwe że Salzburga!

Bratysława – to małe, spokojne miasto, z kultowym ufo na moście i zamkiem królewskim w tle. Inne punkty to pałac prezydencki, wzgórze z widokiem na miasto, kościoły, sławne bramy i rzeźba wystająca z ulicy. Zjadłyśmy klasyczny smażony ser, wypiłyśmy słowackie piwo, a po północy ruszyłyśmy w drogę powrotną.

Toruń – to z kolei z jednej strony była ‘worst wycieczka ever’, ale za to dająca wiele do myślenia i utwierdzająca mnie w pewnych przekonaniach. Byłam w muzeum piernika ze świetnym pokazem i możliwością upieczenia własnego piernika. Ponadto pozwiedzałam starówkę i okoliczne zabytki oraz zawitałam na jarmarku.

Berlin – to był wyjazd pod kątem jarmarków, jednakże w porównaniu do zeszłorocznych w Dreźnie, te uplasowały się zdecydowanie niżej. Sam Berlin pod kątem zabytków wydał się monotonny i też jakoś nieszczególnie mnie zachwycił. Za to dziewczyny, z którymi byłam wniosły wiele urozmaiceń, więc i tak wyjazd na plus. 

Poza tym było trochę imprez – karnawałowa impreza hipisowska w mojej poprzedniej pracy, BeerFest, juwenalia, 2 wesela, komunia z tańcami do 2 w nocy, parę urodzin, uczta z okazji Dnia Chłopaka w mojej pracy ze smalcem w roli głównej <3, wyjazd integracyjny z obecnej pracy oraz impreza wigilijna w tejże, no i oczywiście mnóstwo pobocznych okazji do oblewania czy spotkań.

Dla zachowania równowagi i pozorów kultury 2 razy byłam też w teatrze, 1 w operze, kilka razy w kinie i w muzeach. Wraz z przyjaciółką po rozpoczęciu normalnej pracy i uzyskaniu godnych zarobków ustanowiłyśmy sobie nową, powypłatową tradycję i co miesiąc spotkamy się w knajpie na krewetkach. W planach na rok 2019 mam też systematyczne odwiedzanie nowych knajp, próbowanie nowych kuchni i jedzenie nowych potraw. 

A przesłanie na nowy rok? W wigilię przyprawiałam wszystkie potrawy, a że lubię ostre rzeczy, automatycznie dosypywałam wszędzie dużo pieprzu. Później wszyscy chcieli mnie zlinczować, że wszystko za ostre. A tata przy dzieleniu się opłatkiem złożył mi następujące życzenie: “nie popieprz tego życia jak dzisiejszych potraw” :D - i niechaj to będzie motto przewodnie na 2019 rok.